Żadna teoria konfliktu nie jest absolutna.

Konflikt to sprzeczność między ludźmi, którzy rozwiązują pewne problemy w życiu społecznym lub osobistym.

Słowo "konflikt" pochodzi od łacińskiego, co oznacza "kolizja". Konflikt społeczny to zjawisko społeczne.

Ogólna teoria konfliktu

Konwencjonalnie istnieją dwa podejścia do definicji:

1. Koncentruje się na bieżących działaniach.

2. Koncentruje się na motywach działania.

Zwolennicy pierwszego podejścia to R. Mack i R. Snyder, którzy podają stosunkowo wąską definicję, biorąc pod uwagę, że konflikt jest tylko społeczną interakcją między jej uczestnikami, którzy mają zupełnie odmienne poglądy i wartości. Jednocześnie wrogość, rywalizacja, rywalizacja itp. są uważane za źródła konfliktów.

Przedstawicielem drugiego podejścia jest R. Dahrendorf, który stanowczo protestował przeciwko tak wąskiemu podejściu. Uważa, że ​​sytuacje psychologiczne i różnego rodzaju kolizje również muszą zostać włączone do konfliktu.

Znaczący wkład do teorii konfliktu otrzymanej od Karola Marksa. Rozwinął doktrynę sprzeczności, a także opracował model sprzeczności między różnymi klasami w społeczeństwie. Karol Marks jest uważany za jednego z twórców teorii konfliktu.

Poniższa teza wynika z doktryny dialektycznej:

1. Im bardziej nierównomiernie rozkłada się zasoby, tym większa będzie sprzeczność między grupami społecznymi.

2. Im lepsi podwładni są świadomi swoich własnych interesów, tym więcej wątpliwości w nich tkwi w kwestii podziału zasobów.

3. Im głębsza jest luka między dominującymi grupami społecznymi i podwładnymi, tym silniejszy będzie konflikt.

4. Im bardziej gwałtowny konflikt, tym większa redystrybucja zasobów.

Istnieje teoria konfliktu G. Simmel, zgodnie z którą konflikt w społeczeństwie jest nieunikniony i niemożliwy do zapobieżenia. Jeśli K. Marks podjął "dominację — uległość" jako podstawę, to Simmel — procesy dysocjacji i asocjacji, reprezentujące społeczeństwo w postaci nierozerwalnie powiązanych procesów. Źródło konfliktu, nazywa nie tylko zderzeniem interesów, ale także przejawem wrogości, zadeklarowanym wewnątrz osoby na początku. Simmel wyróżnia miłość i nienawiść jako najsilniejsze czynniki wpływające na konflikt. Od jego nauk można zidentyfikować tezy:

1. Im więcej emocji mają grupy społeczne zaangażowane w konflikt, tym ostrzejszy będzie konflikt.

2. Im lepiej grupy są zgrupowane, tym ostrzejsza sprzeczność.

3. Sprzeczność jest tym silniejsza, im większa jest spójność uczestników.

4. Konflikt jest bardziej dotkliwy, jeśli zaangażowane w niego grupy są mniej odizolowane.

5. Konflikt jest ostrzejszy, jeśli zamieni się w cel sam w sobie, jeśli wykracza poza granice indywidualnych interesów.

Teoria konfliktu R. Dahrendorf analizuje konfrontacje zarówno w małej grupie, jak iw całym społeczeństwie, wyraźnie dzieląc role i statusy.

Tezy teorii Dahrendorf:

1. Im więcej podgrup w organizacjach realizuje własne interesy, tym bardziej prawdopodobny jest konflikt.

2. Im więcej nagród zostanie rozdanych władzom, tym ostrzejsza będzie sprzeczność.

3. Jeśli mobilność między podwładnymi a menedżerami jest niewielka, konflikt jest ostrzejszy;

4. Rosnące zubożenie podwładnych pogłębia konflikt.

5. Im mniej umów między stronami konfliktu, tym gwałtowniej konfrontacja.

6. Im ostrzejsza sprzeczność, tym więcej zmian spowoduje, a ich stawki będą wyższe.

Teoria konfliktu społecznego L. Kozera jest najobszerniejsza. Wynika z tego, że nierówność społeczna istniejąca w każdym społeczeństwie, psychologiczne niezadowolenie członków społeczeństwa, napięte stosunki między jednostkami i grupami — wszystko to w rezultacie przekształca się w konflikt społeczny. Taki stan rzeczy można opisać jako stan napięcia między stanem rzeczywistym, a tym, jak jest prezentowany grupom społecznym lub jednostkom. Konflikt społeczny — walka o wartości, status, posiadanie władzy, zasoby, w których przeciwnicy neutralizują lub niszczą przeciwnika.

Analizując teorię konfliktu społecznego sugeruje się następujące wnioski:

1. Konflikt jest sprzecznością w różnych typach i działaniach mających na celu ich przezwyciężenie.

2. Konkurencji jako szczególnego rodzaju konfrontacji może towarzyszyć lub nie konflikt, ale stosowane są moralno-prawne formy walki.

3. Rywalizacja może przebiegać spokojnie i może przekształcić się w konflikt.

4. Konkurencja to pokojowy rodzaj rywalizacji.

5. Wrogość jako chęć walki, wewnętrzna instalacja nie zawsze jest obecna.

6. Kryzys jest stanem systemu, ale nie zawsze jest poprzedzony konfliktem.

Ale żadna z wymienionych teorii nie może być nazwana absolutną ani uniwersalną.